เรียงความเรื่องแม่ของข้าพเจ้า
สตรีใดให้กำเนิดเกิดมนุษย์ โลกสมมุตินามนิยมไว้คมสันต์
เรียกว่า แม่
มาตั้งแต่แรกที่แบกครรภ์ คอยผูกพันรักลูกเหนืออื่นใด
จากวันนั้นลุกเติบใหญ่ในวันนี้ แม่คอยชี้นำทางที่สดใส
แม่รักลูกดั่งชีวิตและจิตใจ
หวังเพื่อให้ลูกมีสุขทุกคืนวัน
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ไพศาล หาสิ่งใดมาเปรียบมิได้
ถ้าในวันนี้ไม่มีผู้หญิงที่ชื่อว่า “แม่” ข้าพเจ้าก็คงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้
แม่ดูแลข้าพเจ้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ในยามที่หิว
แม่ก็จะให้ดื่มนมที่กลั่นด้วยใจของท่าน และในยามที่สองเท้าเล็กๆของก้าวย่างแล้วล้มลุกคลุกคลาน
ไม่นานนักสองมือที่อบอุ่นของแม่ก็จะมาประคับประคองร่างกายที่บอบบางให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบัน
อายุของข้าพเจ้าใกล้จะ ๒๐ ปีแล้ว
แม่ก็ยังเลี้ยงดูข้าพเจ้าโดยไม่เคยปริปากบ่นออกมาว่า “เหนื่อย”เลยสักครั้ง
ทุกครั้งที่เห็นแม่ทำงานหนัก หยาดเหนื่อยตามใบหน้าพลัดตกลงสู่พื้นดิน
แต่รอยยิ้มของแม่ก็ยังไม่จางหายไปจากใบหน้าที่งดงามในสายตาของข้าพเจ้า
แม่คือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของข้าพเจ้า
วันนี้ข้าพเจ้าจากบ้านมาศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช
จะต้องพักอยู่ในหอพัก แต่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยลืมคนทางบ้าน และไม่เคยลืมคำสอนของแม่ ทุกครั้งที่รู้สึกท้อก็มักจะมองภาพถ่ายของคนในครอบครัว
ข้าพเจ้าก็มีพลังที่จะสู้เดินต่อไปข้างหน้า
พระคุณของแม่มากมายเกินกว่าจะพรรณนาได้
ถึงแม้จะเอาแผ่นฟ้ามาเป็นกระดาษ เอาน้ำในมหาสมุทรมาเป็นหมึกวาด
ก็ไม่สามารถจารึกพระคุณของแม่ได้หมด ในฐานะที่ข้าพเจ้าเป็นลูกสาวคนโตของแม่ ข้าพเจ้าจะตั้งใจเรียน
และเป็นครูให้ได้ดั่งที่แม่หวังไว้ นางสาวชลิตา แผ่นทอง
รหัส ๕๔๑๑๑๑๓๐๐๕
คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาภาษาไทย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น